மானுட வாழ்வில் வரும் கனவு...

இன்றைக்கு உறக்கத்தில் கோபிகிருஷ்ணனைப் பார்த்தேன். முந்தைய இரவின் நாளைக் கழித்துக் கட்டிவிட்டே உறங்கச் சென்றதால் அதை இன்றைய கனவு என உறுதியாகக்கூறலாம்.முன்னிரவில் அல்லது நள்ளிரவில் காணும் கனவுகள் - இடைத் தூக்கம் விழிக்காவிட்டால் - அனேகமாக மறந்துவிடும் என்றுதான் நினைக்கிறேன்.

ஆகவே, எழுத்தாளர் கோபியைப் பார்த்தது அதிகாலைக் கனவில்தான்.நல்ல கறுத்த நீளமான முடியும் முன் வழுக்கையும் கொண்டவராகக் காணப்பட்ட அவர் ஆனந்தன் என்ற பெய்ரில் வந்தார்.நிறம்,உடை (இன்று அணிந்திருந்த சாந்துப்பொட்டு நிறத்திலான முழுக்கை சட்டையில் அவரை ஒருதடவையும் பார்த்ததில்லை நான்) போன்றவற்றில் அவரென அறுதியிட முடியாதிருந்தும். அதே கண்கள், கன்னக் கதுப்புகள்.

கனவுக்கும் விழிப்புக்குமான கால இடைவெளியும் மனவெளியுமே பக்கபக்கத்தில் இருந்திருக்கவேண்டும்.தர்க்கமாக யோசித்தது கனவின் ஊடாகவேவா அல்லது விழித்த துவக்கக் கணங்களிலா என்பது கூடத் தெரியாத மயக்கம்.

கோபி ஆனந்தன் என்ற பெயரில் வருவது ‘மானுட வாழ்வு தரும் ஆனந்தம்’ என்ற தொகுப்புத் தலைப்பினாலா. ஏன் அவர் ’தூயோன்’ என வரவில்லை. தர்க்கம் அல்லது நிகழ்கூறுவெளிகளை என் மனம் உறக்கத்திலும் ஆதரித்து ஆனந்தன் என்ற பெயரைச் சூட்டியதா?

ஜ்யோவராம் சுந்தர்- சிவராம் இணை கொடுத்திருந்த கோபி நூல்கள் பற்றிய அறிவிப்பை காலம் தாழ்த்திப் பார்த்ததால் வந்த கனவா?

கார்த்திகை தீபத்தின் நாளில் வந்த கனவு இது என்கிறபோது இறுதியாக நான் அவரைப் பார்த்தது திருவண்ணாமலையில்தான் என- அறுதியிட முடியாதது இது- நினைவும் வருகிறது.

கோபிகிருஷ்ணன் தவறுவதற்கு பத்துப்பதினைந்து தினங்களுக்கு முன் அவரது நூல் ஒன்றுக்கு ஒரு வாராந்திரியில் அறிமுகம் எழுதினேன். மைப்பிரதி இப்படித்தொடங்கியது...

‘உலக அளவில் பேசப்பட்டிருக்க வேண்டியவர். உள்ளூரிலேயே கண்டு கொள்ளப்படாதவர்...’

அச்சிடப்பட்டது இப்படி,

கோபிகிருஷ்ணன்... உள்ளூரிலேயே கண்டுகொள்ளப்படாதவர்.

‘லே அவுட்’ எனது நவிற்சியை விழுங்கிவிட்டது.

அவரது அஞ்சலிக்கூட்டத்தில் இந்த விஷயத்தைப் பேசும்படி நிகழ்வுகள் விதித்தன.
இப்போது இதை எழுதிக்கொண்டு இருக்கும்பொழுதும் ஒருமுறை பாதியில் மின்சாரம் போய்விட்டது. முதலிலிருந்து இரும்பு காய்ச்சவேண்டும் என்றுதான் நினைத்தேன். தப்பித்துவிட்டது.

ககன வெளி பற்றியும் கனவுகள் பற்றியும் ஒருங்கே யோசிக்கிறேன்.